[English text below Dutch]
Buiten: Luuk van Binsbergen
Het maken van mijn sculpturen begint al tijdens het verzamelen van het hout. Doordat ik moet worstelen met dit zware materiaal om het in mijn atelier te krijgen, heb ik meteen al een band met het hout. 80% procent van het maken van mijn sculpturen doe ik met een kettingzaag en omdat werken met deze machine geen foutjes veroorloofd, moet ik heel precies en geconcentreerd werken. Ik kan immers het weggezaagde hout er niet meer bij aan plakken. Soms voelt het bijna als meditatie. De energie en kracht die in de kettingzaag zit, zorgt ervoor dat ik ook met energie en kracht moet werken. De kracht en energie probeer ik dan weer over te brengen in het sculptuur.
Inspiratie voor sculpturen haal ik uit mijn eigen werk of het hout. Ik ben met bepaalde thema´s bezig, zoals binnen/buitenkant, balans, verbindingen en ritme. Deze thema’s probeer ik steeds verder door te ontwikkelen en er allerlei variaties op te maken. Soms ga ik uit van de vorm van het materiaal zelf en zegt het me bijna wat ik moet doen, andere keren probeer ik het sculptuur uit het hout ‘te trekken’. Door regelmatig van mijn pad af te wijken en via een zijweg weer op het hoofdpad te komen, zorgt ervoor dat ik niet teveel bij dezelfde dingen blijf hangen. Door wat ‘geks’ of iets heel anders te maken dan normaal, blijven mijn ogen open voor dingen die ik anders niet zie. Tijdens het proces probeer ik niet voortdurend vast te blijven houden aan mijn idee. Als het sculptuur tijdens het maken een andere kant opgaat, zal het wel zo moeten. Ook krijg ik tijdens het proces vaak ideeën voor volgende sculpturen.
Het voelt als een compliment, als mensen minuten lang naar mijn sculpturen kunnen kijken, die gewoon stilstaan, waar ‘weinig’ kleur in voorkomt en geen geluid maakt, in tijden waarin men wordt doodgegooid met flitsende reclames op straat en urenlang voor de tv zit. Mijn sculpturen voelen als een aangename stilte, waarna men misschien wel verlangd.
Binnen: NEW TRADITIONS
Op de avond waren de performances van Marlies Arts, Rimanta Tavo en Lars Reen te zien in een setting gecreëerd door Tessa Chaplin.
Een setting is een gegeven, de actie staat centraal, het publiek aanschouwt. New Traditions is een tentoonstelling die via performancekunst verschillende soorten tradities toont. Tradities die verbonden zijn aan handelingen die wij ons eigen hebben gemaakt na verloop van tijd.
Het is als het beleven van een droom. Mijn werk gaat over het ontvluchten van de werkelijkheid, waarna je terecht komt in een imaginaire ruimte. Het leven in deze ruimte wordt geleid door de emotionele en symbolische waarde die mensen aan momenten toekennen. Verwondering en verwarring liggen hier dicht bij elkaar.
Er ontstaat een decor in het schilderij door de platte vlakken die voor elkaar zijn geplaatst. Het zijn landschappen die te typeren zijn door de suggestie van textuur, het ornament en de illustratieve weergave, waarmee er een sfeer wordt gevangen. Kleuren, vormen en bewegingen weten een emotie uit te dragen. Kleine elementen zoals een suggestie van materiaal verwijzen niet concreet naar iets, maar weten de toeschouwer toch te sturen naar wat ze herkennen.
Marlies Arts
Het leven is als een stroom die doordraaft die zich versneld en vertraagt, maar als een waas aan je voorbij trekt.
Ik pauzeer deze stroom en zoek de momenten op die mij houvast bieden.
Het zijn momenten die zich herhalen, eigen gebruiken die een gevolg zijn van een tradities. Ooit ontstaan in het verleden, aangeleerd door mijn familie en omgeving en vervolgens eigen gemaakt. Soms is het nauwelijks te herleiden en zijn het alleen de emoties die overeen komen.
Voor mijn werk achterhaal ik waar tradities zijn begonnen. Ik zoek de momenten op die ze teweeg hebben gebracht waardoor ik me beter in hun gevoelens kan verplaatsen. De tradities probeer ik op deze manier te eren door opnieuw de kracht van deze emoties te voelen en te tonen.
Rimanta Tavo
Rimanta Tavo is geboren in Litouwen. Daar werd ze doordrenkt met de verhalen en rituelen uit de streek waar ze opgroeide, in het laatste staartje van het communisme.
Litouwen, ze denkt er met enige weemoed aan terug. Het is ook het land waar ze theatermaker werd, als regisseur actief was. Verhalen vertellen, het publiek bespelen.
Door haar theaterachtergrond is ze gewend aan het publiek, maar wat nu als het publiek ook deelnemer wordt? Steeds verder tast ze de grenzen af.
Rimanta is de deelnemer en de maker van haar werk. Zij heeft de regie, al staat ze open voor wie mee doet.
Zij documenteert haar werk zorgvuldig, haar video’s zijn ook te zien. Ze speelt met de vraag of de documentatie van het werk ook als zelfstandig kunstwerk gezien kan worden.
Voor de toeschouwer is er genoeg te zien, maar wie deelnemer wil zijn….
Lars Reen
Lars Reen needs to sing, that’s for sure.
For him performance art is close to the performing arts. But in his work the moment overrules the story. The relationship between the public and performer is important in his work. The clash between the world on stage and off stage. Lars also uses mixed media to create a world of illusion that is based on the idea of a theatre play.
Outside: Luuk van Binsbergen
Making my sculptures already starts while collecting the wood. Because I have to struggle with this heavy material to get it into my studio, I immediately have a bond with the wood. 80% percent of making my sculptures I do with a chainsaw and because working with this machine does not allow mistakes, I have to work very precisely and concentrated. After all, I can no longer stick the sawn wood to it. Sometimes it almost feels like meditation. The energy and power that is in the chainsaw means that I also have to work with energy and power. I try to transfer the power and energy back into the sculpture.
I get inspiration for sculptures from my own work or the wood. I am working on certain themes, such as inside/outside, balance, connections and rhythm. I try to develop these themes further and make all kinds of variations on them. Sometimes I start from the shape of the material itself and it almost tells me what to do, other times I try to 'pull' the sculpture out of the wood. By regularly deviating from my path and returning to the main path via a side road, I ensure that I don't get stuck on the same things too much. By making something 'crazy' or something completely different from normal, my eyes stay open for things I don't see otherwise. During the process, I try not to cling to my idea all the time. If the sculpture goes in a different direction during the making, it will have to be that way. Also during the process I often get ideas for subsequent sculptures.
It feels like a compliment when people can look at my sculptures for minutes, which just stand still, which contain 'little' color and make no sound, in times when people are thrown to death with flashing advertisements on the street and sit in front of the TV for hours. My sculptures feel like a pleasant silence, after which one may well desire.
Inside: NEW TRADITIONS
On the evening the performances by Marlies Arts, Rimanta Tavo and Lars Reen were shown in a setting created by Tessa Chaplin.
A setting is a given, the action is central, the audience watches. New Traditions is an exhibition that shows different kinds of traditions through performance art. Traditions associated with actions that we have internalized over time.
It's like living a dream. My work is about escaping reality, after which you end up in an imaginary space. Life in this space is guided by the emotional and symbolic value that people attach to moments. Wonder and confusion are closely related here.
A decor is created in the painting by the flat surfaces that are placed in front of each other. These are landscapes that can be characterized by the suggestion of texture, the ornament and the illustrative rendering, with which an atmosphere is captured. Colours, shapes and movements know how to convey an emotion. Small elements such as a suggestion of material do not concretely refer to anything, but nevertheless manage to steer the viewer towards what they recognize.
Marlies Arts
Life is like a rushing current that speeds up and slows down, but passes you like a haze.
I pause this flow and look for the moments that offer me something to hold on to.
They are moments that repeat themselves, own customs that are the result of a tradition. Once originated in the past, learned by my family and environment and then internalized. Sometimes it can hardly be traced and it is only the emotions that match.
For my work I find out where traditions started. I seek out the moments they have brought about that help me empathize with their feelings. I try to honor the traditions in this way by feeling and showing the power of these emotions again.
Rimanta Tavo
Rimanta Tavo was born in Lithuania. There she was imbued with the stories and rituals of the region where she grew up, in the last tail of communism.
Lithuania, she thinks about it with some nostalgia. It is also the country where she became a theater maker and was active as a director. Telling stories, playing the audience.
Because of her theater background, she is used to the audience, but what if the audience also becomes a participant? She continues to push the boundaries.
Rimanta is the participant and creator of her work. She is in charge, although she is open to those who participate.
She carefully documents her work, her videos can also be seen. She plays with the question of whether the documentation of the work can also be seen as an independent work of art.
There is plenty to see for the spectator, but who wants to be a participant….
Lars Reen
Lars Reen needs to sing, that's for sure.
For him performance art is close to the performing arts. But in his work the moment overrules the story. The relationship between the public and performmore is important in his work. The clash between the world on stage and off stage. Lars also uses mixed media to create a world of illusion that is based on the idea of a theater play.
