‘We waren wel eens aan het voetballen…met een balletje…en die moesten we dan van beneden naar boven proberen te krijgen. Maar dat is natuurlijk best wel lastig… als je met… Oh! Dat was zo’n pluche-bal van de Ikea! Zo’n super cheap ding wat ook heel vies werd na verloop van tijd omdat er allemaal stof op bleef plakken… waardoor die heel smerig werd… En dan moest je hem naar boven zien te krijgen. Maar dat moest je dan wel met de juiste krachten doen, met de juiste techniek … Want er was wel een overloop boven, maar eerst een flinke trap omhoog. Als je vanaf de eerste verdieping kijkt… ik weet niet hoeveel treden, misschien twintig ofzo… en dan een klein overloopje, een kromming, en dan weer naar boven, een paar treden… We hadden niet echt een doel met een net ofzo, maar… gewoon een doos waar dat dan in moest. Helemaal op de bovenste verdieping stond, als je de trap opkwam meteen links, een plek waar we oude dozen verzamelden en oud papier.’
In de reeks gesprekken die Maaike voert, waarin de herinnering aan de ruimtes centraal staan, lijkt soms een soort stroomversnelling te ontstaan. Het ‘in gedachten betreden van de ruimte’ gebeurt in eerste instantie vaak wat aarzelend. Er komt een vaag beeld op, nog moeilijk te grijpen, nog nauwelijks te benoemen… ‘Waar te beginnen?’ ‘Wat valt erover te zeggen?’ Maar zodra men begint deze ruimtes voorzichtig te bepalen, lijken ze zichzelf te bevestigen, blijkt er een heel netwerk aan verbanden gekoppeld te zijn aan deze steeds logischer schijnende plek, en dient zich een volgend gegeven aan.
Op eenzelfde manier gebeurt dit in Maaike’s tekenproces. Door de handeling van het tekenen vormt zich de ruimte gaandeweg.
‘Het geheugenpaleis’ is de naam van een plek die je in je gedachten kunt bouwen, een methode, die ookwel de loci-methode wordt genoemt, die je kunt gebruiken als je veel dingen wilt onthouden. Zo kun je bijvoorbeeld je boodschappenlijstje in het geheugenpaleis plaatsen. Je loopt daarbij in gedachten een bepaalde route op een voor jou bekende plek, bijvoorbeeld je huis. Daarbij plaats je de producten van je lijstje op verschillende plekken en geef je hier een vorm aan. Bijvoorbeeld: Je wilt ijsjes kopen. Dan kun je inbeelden dat er smeltende waterijsjes aan de waslijn hangen. Dus als je dan in de supermarkt bent en in gedachten onder de waslijn doorloopt, dan drupt er misschien iets op je hoofd, en dan weet je weer dat je waterijsjes wilde kopen.
- Misschien zijn heel veel ruimtes wel van zichzelf al geheugenpaleizen, en als je er doorheen gaat blijken er allerlei ijsjes op je hoofd te druppen!
Maaike zoekt naar een manier om de verzameling aan ervaringen van het huis een plek te geven, en tekent een soort collectief geheugenhuis, waarbij de verzamelde herinneringen in een performance weer teruggeplaatst worden in de ruimte. Omdat het proces, en het ‘betreden van de ruimte’ daarbij zo’n belangrijke rol speelt, wordt de performance gefilmd met een action-cam, een kleine camera op het hoofd bevestigd, waarbij je als toeschouwer mee gaat in de handelingen van het plaatsen van de herinnering.
Het collectieve geheugenhuis zal op zondag 25 augustus een plek krijgen in de presentatie op het sportveld bij de Fagelstraat in Nijmegen.